De gevleugelde steen

De pelikaan vloog, gewond, vanuit zee om te sterven

op een vluchtige steen uit de woestijn.

Hij zocht,

dagenlang, naar een waardige

laatste pose:

en vond die in de stille, sierlijke beweging van een dans.

De ijverige natuur

knaagde al aan zijn stervende vlees, en zijn botten

wit en licht

gleden in het zand en vielen er uiteen.

                     Maar hoe vreemd

dat bovenop de steen een vleugel achterbleef,

waarvan de zachte pezen droogden

en zich kleefden

aan de steen

          alsof het een lichaam was.

Dagenlang

          wierp de zeewind

zich vruchteloos op de vleugel, zonder in te zien

dat het droombeeld van zelfs de mooiste vogel

                niet zomaar vliegen kan.