De gevleugelde steen

Gewond liet de pelikaan de zee achter zich

om te gaan sterven op dit stuk steen in de woestijn.

Hij zocht al enkele dagen

naar een waardige laatste pose:

hij stierf tenslotte in een mooie verstilde dansbeweging.

Zijn vlees, nog in doodsstrijd

werd al door allerlei ongedierte aangevreten

en zijn witte, broze botten

gleden weg en vielen uiteen in het zand.

Vreemd genoeg, boven op de steen

bleef een van zijn vleugels liggen.

Zijn geleiachtige pezen verdroogden

en hechtten zich aan de steen

als ware het een lichaam.

Gedurende enkele dagen

beukte de zeewind tegen de vleugel,

beukte zonder te beseffen

dat je er een vogel in kunt zien, een hele mooie,

maar hem niet kunt laten vliegen.