De gevleugelde steen

De pelikaan, gewond, ging weg van de zee om te sterven

op deze kleine steen in de woestijn.

Hij zocht nog enige dagen

naar een waardige afscheidshouding:

‘t werd een dans, in zijn fraaie beweging gestold.

Zijn vlees viel nog tijdens de doodsstrijd

reeds ten prooi aan verslinders in drommen

en zijn beenderen, wit en licht,

gleden in het zand waar ze gingen teloor.

           Maar vreemd,

op de rug van de steen

wist één vleugel overeind te blijven,

zijn geleiachtige pezen verdroogden

en hechtten zich aan de steen

           alsof het een lichaam was.

Dagenlang beukte de zeewind

vruchteloos in op de vleugel, beukte zonder te begrijpen

dat we in staat zijn de fraaiste

vogel te bedenken,

            maar hem niet kunnen laten vliegen.