De gevleugelde steen

Gewond trok de pelikaan weg van de zee en kwam

sterven op deze kleine woestijnsteen.

Zocht

een paar dagen lang naar waardigheid

voor zijn allerlaatste houding:

eindigde als de mooie bevroren beweging van een dans.

Zijn nog zieltogende vlees

werd verslonden en opgeruimd door ongedierte, en zijn

witte en lichte botten

raakten los en verspreidden zich over het zand.

                      Op wonderlijke wijze

bleef op de rug van de steen één van zijn vleugels liggen,

de lillige pezen droogden op

en hechtten zich

aan de steen

           alsof het een lichaam was.

Dagenlang

          sloeg de zeewind

vruchteloos de vleugel, sloeg zonder te begrijpen

dat we ons een vogel kunnen voorstellen, de allermooiste,

                      maar hem niet kunnen laten vliegen.