De gevleugelde steen

De pelikaan, gewond, liet de zee achter zich om te sterven

op een eenzame steen in de woestijn.

Hij zocht

enkele dagen naar een waardige

laatste pose:

hij stierf tenslotte in een mooie, bevroren dansbeweging.

Zijn vlees, nog zieltogend

werd al aangevreten door allerlei ongedierte, zijn botten

wit en broos

gleden weg en vielen uiteen in het zand.

       Vreemd genoeg

bleef op de rug van de steen een van zijn vleugels achter,

de geleiachtige pezen verdroogden

en hechtten zich

aan de steen

        als ware het een lichaam.

Gedurende enkele dagen

sloeg de zeewind

zinloos tegen de vleugel, sloeg zonder te beseffen

dat je er een vogel in kunt zien, een heel mooie,

       maar hem niet kunt laten vliegen.