Versteende vleugeldanser

aan het eind van al zijn krachten

gestopt naar de zilte zee te smachten

streek de pelikaan op een rotsblok neer

hij wist « dit wordt de laatste keer »

zo na een poos

-hij wikte en koos-

een passende plooi

voor z’n verentooi

een waardig eind

verstild verfijnd

versteende vleugeldanser

terwijl hij nog wat restjes leven voelde

vrat het ongedierte dat krioelde

het zand leek wel met hem te spotten

want verspreid in die mulle schoot

lag daar zo licht zo lucht zo dood

een beweeglijk bal van blanke botten

                                       en toch

één vleugel hield moedig stand

als lopende vingers van een hand

grepen de pezen verdroogd naar de steen

als waren zij al altijd één

de zeebries wrikte, woei en waaide

niets echter wat de vleugel paaide

orkaan tornado storm of hoos

‘t bleef vruchteloos en vluchteloos

vergeefs gestorm zelfs windkracht tien

begrijpt de wind het niet misschien ?

al is ons hoofd dan vogelvrij

vliegen is er niet meer bij